A BOLBORETA DA BIBLIOTECA

Ola. Eu son a mascota da biblioteca e vouvos contar a

miña vida de bolboreta.

Todo empezou cando eu era un ovo. Aburríame alí

dentro. Aburríame tanto que saín del.

Como todos sabedes, cando as bolboretas nacen, son

antes eirugas, e as eirugas comen moitas, moitísimas follas.

Pois ben, fun ao ataque.

Mentres remataba unha folla dun Loureiro romano,

fixeime en que había unha árbore rarísima. Era amarela, non

tiña tronco nin follas pero sí portas e ventás. Tiña un cartel

que poñía:

Eu recén saída do ovo

<<Que árbore máis rara>> pensei, con curiosidade. E, ao

final, con valor, decidín entrar alí dentro por una porta case

pechada, e quedei de pedra; non era una árbore, era un

edificio. Había escaleiras e corredores que levaban a

distintos sitios. Despois de recuperarme da impresión,

arrimeime pola esquerda, xa que tiña un pouquiño de ganas

de curiosear, e vin un largo pasillo e moitas portas aos

lados. Unha desas portas era moi grande e verde na que se

escoltaban murmurios. A porta abriuse e saiu un neno. Era

xigante. Casi me esmaga!

C.E.I.P O Ramo

A porta quedou aberta e entrei, aínda que tiña un pouco de

medo. E… era un paraíso! Miles de follas brancas cunha

pasta de cores ao principio e ao final, aínda que había xente.

As ‘’hamburguesas’’ xa estaban preparadas para min! Pero…

cando unha persoa que estaba de pé pronunciou unhas

palabras, a xente que tiña o meu almorzo gardouno nunhas

cousas de madeira coas outras ‘’hamburguesas’’ e puxéronse

en fila india diante da porta e tamén diante miña, que tamén

estaba alí. Ao pouco tempo, soou unha serea ruidosísima e

houbo gritos e pánico no edificio. Os nenos e nenas saían

pola porta pola que entrei, e eu quedeime soa.

Empecei a roer as follas. Tiñan uns estranos garabatos en

liña recta e moitas tiñan imaxes.Pero estaban deliciosas!

Quedeime alí durante os meses de verán. Xa estaba

acostumada a todo o de alí, pero do contrario, a xente non

comprendía por que as follas dos libros, que así se chaman

as miñas hamburguesas, estaban roídas; non sabían que eu

estaba alí! Cada vez estaba máis gorda. E xa sabía as

costumes do edificio, que resultou que se chamaba escola. E

ademáis xa comezaba a ler libros.

Ao chegar o outono saín fóra daquel edificio. <<Qué frío hai

aquí fóra! Normal, tanto tempo alí dentro, coa calefacción e

comendo follas…>> dicía eu, tremendo do frío. Era a hora

que sempre esperan todas as eirugas: descansar nun casulo!

Antes de facelo probei un anaco de folla do Loureiro

romano. Con tantas follas de libros perdín o gusto polas

verdadeiras follas!

Como xa estaba cansada, fixen o casulo alí mesmo, no

Loureiro romano. <<Boas noites>> murmurei.

Despois duns confortables outono e inverno descansando,

saín do casulo, e custoume moito. Sentíame moi rara…

notábame moi diferente e fun correndo a mirarme nunha

gota de rocío de primavera que caía dunha folla do Loureiro

romano. Xa non era unha eiruga, era unha bolboreta!

Aseeime con un pouquichiño de rocío que estaba nunha flor

e, mentres peiteaba as anteas, acordeime da escola. Era moi

cedo, e acordábame ben que cando era edificio, que cedo o

edificio non abría.

Esperei un par de horas para que cegase a conserxe, que

creo que así se chama e, abriu a escola, coma sempre.

Puiden entrar, pero entrei voando porque non me puiden

resistir. E non sei o por que. Cando entrei, case me

despistei e fun polas escaleiras, pero retrocedín hasta o

pasillo onde estaba o meu ‘’fogar’’, que resultou chamarse

biblioteca. Ao entrar…Que cambiado estaba todo! Había

máis ‘’hamburguesas’’, que, según os humanos, chámanse

libros. E cambiaron as estanterías. En resumo: Cambiaron o

meu ‘’fogar’’ por completo e sen pedirme permiso!

Entre os meus refunfuños oín a típica serea que tocba cada

cantas horas para que os nenos e nenas tiveran pánico e

subiran ou baixaran correndo polas escaleiras. Eu fixeime

nas miñas ás. Eran de cor chamativa. E se os nenos, nenas ou

persoas xigantes me atopaban? Fun correndo, ou máis ben,

voando hacia un papel pegado á porta que tiña clases

divididas por horas. E cría que estabamos a Luns. Así que…

A primeira hora non lle tocaba a ninguén. Qué ben!

Escollín un libro para roer. Collín ‘’Os sete lobiños e a

cabra’’, pero non tiña ganas de roer follas, e tampouco sabía

por que. As flores parecíanme irresistibles, pero…Se eu

nunca as probara!!

Sen poderme controlar, Gardel o libro que collera e atopei

outro que se titulaba ‘’A flor Florinda’’. Cando a Collín, o

pomo da porta moveuse hacia abaixo. Eu mireino toda

asustada. A porta abriuse un pouco. E eu tiña o libro nas

mans, e estaba á vista, e tiña as miñas ás coloridas e

chamativas, baténdoas. A porta abriuse e entrou unha desas

persoas xigantes que teñen como escravos aos pequechos.

Eu hollín medo e quedei tesa, deixando caer o libro ao chan.

A persoa, ao escoltar o ruído, mirou o libro tirado logo

miroume a min. Acercouse e eu pensei que era o meu fin.

Pero, do contrario, colleume con coidado e preguntoume:

-Que fas aquí? Terías que estar alí fóra, coas outras

bolboretas…

-Intentar roer libros…-díxenlle eu, con máis confianza.

-Cómo? Fuches ti quen roeu libros durante a primavera e o

verán?

Conteille todo. El riuse, e explicoume que eles chámanse

profesores, que non teñen esclavos aos nenos e nenas, senón

que os teñen en ese edificio para ensinarlles. Tamén me

explicou que os libros non se debían roer e que foi raro que

non morrese despois de pasar tantos meses tomando follas

con tinta. Entón eu dixen:

Parece que non sei tanto como cría sobre os libros. Quero

aprender a manexalos.

O profesor, encantado, ensinoume moitas cousas sobre os

libros: que se abrían como as ás duha bolboreta, que poden

facer que imaxines cousas fascinantes e que soñes con

cousas marabillosas…

E iste é o motivo e a historia pola que me quedei a vivir na

biblioteca. En este momento, estou agochada entre os

libros, lendo e aprendendo millóns de cousas. Ao mellor, un

día destes atopádesme.

Se queredes facerme un favor e poñerme contenta, lede

moitos libros e imaxinade, viaxade ao Mundo da Imaxinación

con eles. Estaríavos moi agradecida.

Deica loguiño!

Mariña Gándara Serantes 5º