A ARQUITECTURA BARROCA EUROPEA

UNIDADE NA DIVERSIDADE:OS BARROCOS NACIONAIS

A ARQUITECTURA BARROCA ITALIANA

UNIDADE NA DIVERSIDADE: OS BARROCOS NACIONAIS

ARQUITECTURA BARROCA ITALIANA

Roma é o centro máis importante, sendo o Papado os grandes mecenas do momento A arquitectura ponse ao servizo da Igrexa Católica. Ten como misión conducir ao fiel e persuadilo movendo a súa sensibilidade

OS GRANDES ARQUITECTOS

Gian Lorenzo Bernini: É o arquitecto barroco por excelencia, ademais de escultor, pintor, decorador e urbanista. Vai encarnar mellor que ninguén o desexo de grandeza da Roma triunfal, que recupera a súa supremacía espiritual e política

Francesco Castelli (Borromini): Sobrepasa a todos os arquitectos italianos pola súa invención decorativa. Se Bernini utilizou sempre os elementos da arquitectura clásica, respectando as proporcións e as regras xerais da composición, Borromini vai romper con todas as regras, ao inventar novos elementos, e ao concebir a arquitectura case que en termos de escultura, ao facer ondular os entablamentos e cornisas, inventando formas novas para os capiteis e utilizando bóvedas que semellan nervadas e arcos mixtilíneos. Consegue no muro efectos pictóricos ao dirixir a luz a superficies curvadas e crebadas Baltasar Longhera Guarino Guarini

AS GRANDES OBRAS

O punto de partida:Fachada de “Il Gesú”,

de Roma1575-84.

Modelo Basilical de gran difusión orixinado ao final do Renacemento

Igrexa xesuítica de “Il Gesú “, Roma. Vignola. 1568

Interior da Igrexa del Gesú (Roma)

O interior del Gesù foi decorado a partir de 1670 en clave barroca, desvirtuando a

concepción orixinalO espazo interior atópae vinculado ao de

Santo Adré de Mantua

O CONXUNTO URBANÍSTICO DE SAN PEDRO DEL VATICANO

Fachada da Basílica de San Pedro, Carlo Maderno, 1607-1621Praza de San Pedro do Vaticano. Roma

Gian Lorenzo Bernini (1598-1680)

A COLUMNATA DE SAN PEDRO DEL VATICANO, ROMA. G. l. BERNINI

A Praza de San Pedro componse en realidade de dúas prazas tanxentes, unha de forma trapezoidal e outra elíptica

A praza trapezoidal cérrase cara á nosa fronte, reducindo opticamente a fachada de Maderno, e longrando que os espectadores situados na praza elíptica perciban a concepción orixinal da cúpula de Miguel Anxo

As columnas atópanse organizadas radialmente arredor do punto de xeneración da elipse, creando un espazo desbaratado opticamente

O estilo cultivado por Bernini é bastante clásico, case que arqueolóxico, cun sentido moi sobrio no uso da orde toscana, aínda que en dinámica e en escenografía é barroco

O uso de columnas con balaustradas e estatuas lémbranos a Palladio no Teatro Olímpico. Un eixe tetrástilo de columnas pareadas racha a monotonía dos tramos medios

Bernini inicia a súa carreira con esta obra, situada baixo a grande cúpula da basílica de San Pedro. É un monumental dosel de bronce sostido por catro columnas salomónicas, onde non se utiliza a liña recta, senón que xira e se retorce cunha grande sensación de movementoNesta obra consagra o uso deste tipo de columnas

O BALDAQUINO DE SAN PEDROBASÍLICA DE SAN PEDRO DO

VATICANO, ROMAG. L. BERNINI.1624-1633

O BALDQUINO DE SAN PEDROBasílica de San Pedro do

Vaticano, Roma

DETALLE DAS COLUMNAS DE BRONCE

Igrxa de Santo André do Quirinal, 1658-70. G. L. Bernini

Nesta igrexa utiliza unha planta ovalada con capelas dispostas arredorNa fachada, cóncava, coloca un pequeno pórtico, convexo, rematadocun frontón con volutas que sostén un gran escudo central

Comparación das plantas de Sto. André do Quirinal e do Panteón de Agripa

Igrexa de Sto. André do Quirinal, 1658-70. G. L. Bernini

Igrexa de Sto. André do Quirinal1658-70. G. L. Bernini

Igrexa de Sto. André do Quirinal1658-70. G. L. BerniniDetalles

Igrexa de Sto. André do Quirinal1658-70. G. L. BerniniInterior

Igrexa de Sto. André do Quirinal1658-70. G. L. BerniniDetalle do interior da cúpula

Igrexa de Sto. André do Quirinal1658-70. G. L. BerniniDetalle do interior da cúpula

Palacio Barberini. Roma

Palacio Barberini. Roma

Este palacio, un dos máis importantes e significativos do período barroco, foi iniciado en 1625 por Carlo Maderno coa axuda por Borromini, sendo rematado en 1633 por Gian Lorenzo Bernini, a quen se debe a fachada do pórtico coroado por unha dobre galería cerrada, flanqueada por vistosas xanelas

De Bernini é tamén a escalinata, e de Borromini a escaleira elíptica baixo o pórtico

Escaleira de Borromini no Palacio Barberini

Igrexa de San Carlos das Catro Fontes

“San Carlino”

Roma. 1634-41

Francesco Castelli,Borromini

(1599-1667)

Igrexa de San Carlos das Catro Fontes

“San Carlino”

Roma. 1634-41

Igrexa de San Carlos das Catro Fontes“San Carlino”

Roma. 1634-41

Iglesia

Claustro

Igrexa de San Carlos das

Catro Fontes“San Carlino”

Roma. 1634-41

Planta

Igrexa de San Carlos das Catro Fontes“San Carlino”

Roma. 1634-41

Interior

Interior do claustroSan Carlos das Catro Fontes Roma. 1634-41

CúpulaSan Carlos das Catro Fontes Roma. 1634-41

Oratorio dos Filipenses1637-1650.

F. Borromini

Igrexa de San Ivo della Sapienza, 1642-1650. F. Borromini

Igrexa de San Ivo della Sapienza1642-1650

F. Borromini

Detalle da cúpulaSan Ivo della Sapienza

1642-1650 F. Borromini

Planta e detalle da cúpulaSan Ivo della Sapienza. 1642-1650 F. Borromini

Igrexa de Santa Inés1653-55. RomaF. Borromini

Detalle da fachada e plantaIgrexa de Santa Inés

1653-55. RomaF. Borromini

Igrexa de Santa María da Saúde

Baldassare Longhena, Venecia, 1631

Capela do Santo Sudario de TurínGuarino Guarini, 1667

Igrexa de San Lourenzo de Turín. Guarino Guarini,1670-80.

InteriorSan Lourenzo de Turín Guarino Guarini,1670-80.

Fontana di Trevi, Roma. Nicola Salvi, 1732-62.

Basílica da Superga, TurínFilipo Juvara, 1719-31

A ARQUITECTURA BARROCA EN FRANCIA

Un trazo fundamental da arte fracesa da época barroca é o seu carácter cortesánOs principais artistas traballan para os reis, por isto o edificio típicio é o palacio O palacio está formado por un corpo alongado e dúas ás cara ao xardín, formando un escuadro Ao contrario que en Italia, as fachadas non mirán á rúa, senón cara ao xardín. Os tellados son tipicamente franceses, formando corpos prismáticos de grande altura. Nelas ábrense bufardas

Tamén se construíron en Francia unha infinidade de igrexas, que se dispoñen en tres andares ou con dous andares e cúpula

Plano xeral do conxunto de Versalles cos

xardíns

A creación de Versalles será a obsesión do reinado e o símbolo do poder de Luís XIV, o Rei Sol, que establece alí a súa CorteO primeiro proxecto, de Le Vau, pronto resultou pequeño e Luís Mansart, sobriño do anterior, realiza as ampliacións e dálle o seu carácter definitivo, cunha riquísima decoración interior, dirixida por Le Brun, primeiro pintor do reiO grande Salón dos Espellos, as Sala da Paz e da Guerra son as máis significativas do conxunto, onde os xardíns son o complemento ideal

Planta do Palacio de Versalles

A imaxe do poder: Luís XIV

Vista do palacio de Versalles. Entrada e parte dos xardíns

Entrada e fachada do palacio: perspectiva xeralPalacio de Versalles

Entrada e fachada do palacio: detalle centralPalacio de Versalles

Palacio de Versalles, detalle da fachada Organízase en tres andares, correspondentes á zona de servizos (baixo), salóns principais (andar nobre) e apousentos privados da coroa (superior)A fachada posúe un primeiro corpo a xeito de gran zócolo, que destaca pola súa solidez.As pequenas xanelas do último andar alixeiran a pesantez tectónica do palacio, que resulta de aspecto moi clasicista, aínda que nalgúns puntos da fachada o muro decórase con columnas que avanzan cara ao espectador resaltando os seus volumes e os xogos de luz e sombra

Fachada do Palacio de Versalles dende os xadíns

Detalle central da fachada posteriorPalacio de Versalles

Palacio de Versalles, detalle

Entrada cara á Galería dos EspellosPalacio de Versalles

Salón dos Espellos. Palacio de Versalles

A riqueza e o luxo constitúen o vehículo de expresión do poder absolutistaO estilo Rococó será, ao longo do s. XVIII, a marca deste boato decorativo

Exterior e interior da CapelaPalacio de Versalles

Vista dos xardínsPalacio de Versalles

Vista dos xardínsPalacio de Versalles

Igrexa dos Inválidos de París. J. H. Mansart, 1678-1691

A EXUBERANCIA DO BARROCO XERMÁNICO

Igrexa de San Carlos de Viena, J.B. Fischer Von Erach, 1715-1725

Catedral de San PauloLondres

Christopher Wren1675-1710

INGLATERRA: A influencia de Palladio

Detalle do interiorCatedral de San Paulo, Londres