24 de febreiro de 20132º Coresma (C)

Lucas 9, 28-3

José Antonio Pagola

Música:The Wae eou Locko TonightPresent:B.Areskurrinaga HCPresent:B.Areskurrinaga HCEuskaraz:D.AmundarainEuskaraz:D.Amundarain

Monte Tabor

Os cristiáns de todos os tempos Os cristiáns de todos os tempos sentíronse atraídos pola escena chamada sentíronse atraídos pola escena chamada

tradicionalmentetradicionalmente “ “A transfiguración do Señor". A transfiguración do Señor".

Con todo, aos que pertencemos á cultura moderna non se nos fai doado penetrar no

significado dun relato redactado con imaxes e recursos literarios, propios dunha

"teofanía" ou revelación de Deus.

Con todo, o evanxelista Lucas introduciu detalles que nos permiten

descubrir con máis realismo a

mensaxe dun episodio que a

moitos lles resulta hoxe estraño e

inverosímil.

Desde o comezo indícanos Desde o comezo indícanos que Xesús sobe cos seus que Xesús sobe cos seus

discípulos máis achegados discípulos máis achegados ao alto dunha montaña, ao alto dunha montaña,

sinxelamente sinxelamente "para orar",

non para contemplar unha transfiguración.

Todo sucede durante a Todo sucede durante a oración de Xesús: oración de Xesús: "mentres oraba, o "mentres oraba, o

aspecto do seu rostro aspecto do seu rostro cambiou"cambiou". .

Xesús, recollido Xesús, recollido profundamente,profundamente,

acolle a presenza de seu acolle a presenza de seu Pai, Pai,

e o seu rostro cambia. e o seu rostro cambia.

Os discípulos perciben algo da súa identidadeOs discípulos perciben algo da súa identidademáis profunda e agochada. máis profunda e agochada.

Algo que non poden captar na vida ordinaria de Algo que non poden captar na vida ordinaria de cada día.cada día.

Na vida dos seguidores de Na vida dos seguidores de Xesús non faltan momentos Xesús non faltan momentos de claridade e certeza, de de claridade e certeza, de

alegría e de luz.alegría e de luz. Ignoramos o que aconteceu Ignoramos o que aconteceu

no alto daquela montaña, pero no alto daquela montaña, pero sabemos que na oración e o sabemos que na oración e o

silenciosilencio é posible vislumbrar, desde a é posible vislumbrar, desde a fe, algo da identidade oculta fe, algo da identidade oculta

de Xesús. de Xesús. Esta oración é fonte dun Esta oración é fonte dun coñecemento que non é coñecemento que non é posible obter dos libros.posible obter dos libros.

Lucas di que os discípulos apenas se decatan de Lucas di que os discípulos apenas se decatan de nada, pois nada, pois "caían de sono""caían de sono" e só e só "ao espelir""ao espelir", captaron , captaron

algo.algo. Pedro só sabe que alí se está moi ben e que esa Pedro só sabe que alí se está moi ben e que esa

experiencia non debería remataexperiencia non debería rematar nunca. Lucas di que r nunca. Lucas di que "non sabía o que dicía""non sabía o que dicía"..

Por iso, a escena culmina cunha voz Por iso, a escena culmina cunha voz e un mandato solemne. e un mandato solemne.

Os discípulos venseOs discípulos vense envoltos nunha nube. envoltos nunha nube.

Asústanse pois todo aquiloAsústanse pois todo aquilo excédeos. excédeos.

Con todo, daquela nube Con todo, daquela nube sae unha voz: sae unha voz:

"Este é o meu Fillo, o Elixido. "Este é o meu Fillo, o Elixido. Escoitádeo"Escoitádeo". .

A escoita ha de ser a primeira A escoita ha de ser a primeira actitude dos discípulos.actitude dos discípulos.

Os cristiáns de hoxe necesitamos urxentemente "interiorizar" a nosa relixión

se queremos avivecer a nosa fe.

Non abonda oír o Evanxeo de maneira distraída, rutineira e gastada,

sen desexo ningún de escoitar.

No abonda tampouco unha escoita intelixente preocupada só de entender.

Necesitamos escoitar a Xesús vivo

no máis íntimo do noso ser.

Todos, predicadores e pobo fiel, teólogos e

lectores, necesitamos escoitar a súa Boa Nova

de Deus, non desde fóra senón

desde dentro.

Deixar que as Deixar que as súas palabras súas palabras descendan dasdescendan das nosas cabezas nosas cabezas ata o corazón. ata o corazón. A nosa fe sería A nosa fe sería

máis forte,máis forte, máis gozosa, máis gozosa,

máis máis contaxiosa.contaxiosa.

ESCOITAR A XESÚS 

Os cristiáns de todos os tempos sentíronse atraídos pola escena chamada tradicionalmente “A transfiguración do Señor". Con todo, aos que pertencemos á cultura moderna non se nos fai doado penetrar no significado dun relato redactado con imaxes e recursos literarios, propios dunha "teofanía" ou revelación de Deus.

Non obstante, o evanxelista Lucas introduciu detalles que nos permiten descubrir con máis realismo a mensaxe dun episodio que a moitos lles resulta hoxe estraño e inverosímil. Desde o comezo indícanos que Xesús sobe cos seus discípulos máis achegados ao alto dunha montaña, sinxelamente "para orar", non para contemplar unha transfiguración.

Todo sucede durante a oración de Xesús: "mentres oraba, o aspecto do seu rostro cambiou". Xesús, recollido profundamente, acolle a presenza de seu Pai, e o seu rostro cambia. Os discípulos perciben algo da súa identidad máis profunda e agochada. Algo que non poden captar na vida ordinaria de cada día.

Na vida dos seguidores de Xesús non faltan momentos de claridade e certeza, de alegría e de luz. Ignoramos o que sucedeu no alto daquela montaña, pero sabemos que na oración e o silencio é posible vislumbrar, desde a fe, algo da identidade oculta de Xesús. Esta oración é fonte dun coñecemento que non é posible obter dos libros.

Lucas di que os discípulos apenas se decatan de nada, pois " caían de sono" e só "ao espilir", captaron algo. Pedro só sabe que alí se está moi ben e que esa experiencia non debería remtar nunca. Lucas di que "non sabía o que dicía".

Por iso, a escena culmina cunha voz e un mandato solemne. Os discípulos vense envoltos nunha nube. Asústanse pois todo aquilo excédeos. Con todo, daquela nube sae unha voz: "Este é o meu Fillo, o Elixido. Escoitádeo". A escoita ha de ser a primeira actitude dos discípulos.

Os cristiáns de hoxe necesitamos urxentemente "interiorizar" a nosa relixión se queremos avivecer a nosa fe. No abonda oír o Evanxeo de maneira distraída, rutineira e gastada, sen desexo ningún de escoitar. Non abonda tampouco unha escoita intelixente preocupada só de entender.

Necesitamos escoitar a Xesús vivo no máis íntimo de noso ser. Todos, predicadores e pobo fiel, teólogos e lectores, necesitamos escoitar a súa Boa Nova de Deus, non desde fóra senón desde dentro. Deixar que as súas palabras descendan das nosas cabezas ata o corazón. A nosa fe sería máis forte, máis gozosa, máis contaxiosa.

José Antonio Pagola