Neus Bruguera

Ursula Wölfel

Ilustracións de

Título orixinal en alemán: Neunundzwanzig verrückte Geschichten

Colección SETELEGUAS© da edición orixinal: Thienemann Verlag (Thienemann Verlag, GmbH), Stuttgart/ Wien, 1974© do texto: Ursula Wölfel, 1974© das ilustracións: Neus Bruguera, 2006© da tradución ao galego: Susana Fernández de Gabriel e Franck Meyer, 2006 © desta edición: Kalandraka Editora, 2009Italia 37. 36162 PontevedraTelf.: 986 860 276editora@kalandraka.comwww.kalandraka.com

Impreso en Eujoa, AsturiasSegunda edición: xullo, 2009ISBN: 978-84-8464-604-4DL: PO-256-06

Reservados todos os dereitos

Ursula Wölfel

Ilustracións de

Neus Bruguera

1. A HISTORIA SOBRE AFIAR OS LAPIS || p. 07

2. A HISTORIA DA FAMILIA || p. 09

3. A HISTORIA DA MÁQUINA DE ESPERAR || p. 11

4. A HISTORIA DO PAI QUE SUBIU POLA PAREDE || p. 13

5. A HISTORIA DA SÚPER AMA DE CASA || p. 15

6. A HISTORIA DA RAPAZA ALEGRE || p. 17

7. A HISTORIA DO LEVANTADOR DE PESOS DE VACACIÓNS || p. 19

8. A HISTORIA DA MULLER PEQUENA E DO HOME GRANDE || p. 21

9. A HISTORIA DO BAÑO CON ESCUMA || p. 23

10. A HISTORIA DA PIRULETA QUE CAEU NAS ESTRUGAS || p. 25

11. A HISTORIA DA MULLER QUE FACÍA UN PLAN PARA TODO || p. 27

12. A HISTORIA DO AMARELO E AMARELO || p. 29

13. A HISTORIA DA MULLER PLANTADA || p. 31

14. A HISTORIA DA ESTATUA ECUESTRE || p. 33

15. A HISTORIA DO CATARRO PERDIDO || p. 35

16. A HISTORIA DO GATO GORDO || p. 37

17. A HISTORIA DA NAI QUE QUERÍA PENSAR EN TODO || p. 39

18. A HISTORIA DO HOME ORDENADO || p. 41

19. A HISTORIA DAS BOLSAS DA COMPRA BARATAS || p. 43

20. A HISTORIA DO RAPAZ DE OLLOS PENETRANTES || p. 45

21. A HISTORIA DAS CABEZAS DE HERBA || p. 47

22. A HISTORIA DA MULLER QUE QUERÍA ESTAR MÁIS DELGADA || p. 49

23. A HISTORIA DO ATRACADOR || p. 51

24. A HISTORIA DO RAPAZ OBEDIENTE || p. 53

25. A HISTORIA DUNHA FAMILIA PARTICULAR || p. 55

26. A HISTORIA DO FUNCIONARIO DE FERROCARRÍS RISEIRO || p. 57

27. A HISTORIA DA PIPS || p. 59

28. A HISTORIA DO INVENTOR DA COLA || p. 61

29. A HISTORIA DO PRANTOCOX || p. 63

7

1

Unha muller tiña a intención de escribir un gran libro e, para iso,

comprou un montón de papel, cincuenta lapis novos e un bo

afialapis. A partir daquel día, o seu home e os seus fillos só

falarían baixo e andarían na punta dos pés, pois a muller quería

empezar a escribir o libro.

Primeiro, preparou o papel e o lapis e, mentres tanto, pensaba

na primeira frase. Despois, afiou outro lapis, pero aínda pensaba

na primeira frase.

A muller afiou ata o final os cincuenta lapis e outros sete mil

cincocentos doce. Non tardou nin tres semanas e aínda non

escribira a primeira frase, pero xa era a campioa do mundo en

afiar lapis e saíu no xornal.

A HISTORIA SOBRE AFIAR OS LAPIS

9

2A HISTORIA DA FAMILIA

QUE SEMPRE QUERÍA LEVAR A RAZÓN

Había unha familia que sempre estaba a rifar. Un día, foron

pasear ao parque. Era inverno e, de súpeto, levantouse unha

tormenta de neve. O pai dixo: «Pola dereita chegaremos antes á

saída do parque». «Que disparate! –dixo a nai–. Temos que ir pola

esquerda». «Estades tolos! –berrou a filla–. A porta está detrás

nosa! Temos que dar a volta!» Detivéronse porque non se daban

posto de acordo. Fíxose de noite, a tormenta ía a máis e cada

vez ía máis frío. Os tres seguían a rifar e non se decataban de

que se lles estaban conxelando os pés.

Un garda foi cerrar a porta do parque. Viuse diante de tres

bonecos de neve, e oíu que gritaban: «Dereita!». «Non,

esquerda!». «Volvede!».

As voces soaban apagadas. O garda asustouse tanto que volveu,

correu para a casa e deixou a porta do parque aberta. Tivo que

tomar sete copas de cana para tranquilizarse un pouco.

Pola mañá, estaban os tres tesos e xeados. Agora vían que a

porta estaba diante deles.

Alegráronse de que ningún levase razón, pero soamente podían

dicilo coa ollada. Nese momento, volveu o garda e viu os ollos

dos tres bonecos de neve moverse. Así que non lle quedou máis

remedio que volver tomar sete copiñas de cana. Despois, foi

buscar a policía e os bombeiros.

11

3

Un rapaz non tiña máis ganas de esperar sempre polas cousas,

así que fabricou unha máquina de esperar. Por fóra era coma

unha lata de tabaco, redonda. O rapaz pegou a tapa cunha

cinta adhesiva. Ninguén sabía como era por dentro a máquina

de esperar.

Agora xa non había clases aburridas. El levaba a máquina de

esperar á escola e a máquina esperaba por el a que soase o

timbre. Na parada do autobús deixábaa xunto á papeleira.

Despois, miraba tranquilamente os escaparates e as carteleiras

dos cines. A súa máquina de esperar agardaba o autobús por el.

Tamén esperaba polo aniversario do rapaz, a Semana Santa e o

Nadal. El xa non se impacientaba.

Un día levouna tamén ao partido de fútbol, pois era o porteiro e

non quería esperar sempre polo balón. Así que puxo a máquina

de esperar na portaría e apoiouse tranquilamente no poste. Pero

como é lóxico, a máquina de esperar non podía parar o balón.

Naturalmente, el non pensara niso. O seu equipo perdeu

dezasete a un.

Entón, xa non quixo ter ningunha máquina de esperar. Lanzouna

por riba do valado, e un camión esmagouna.

Por iso ninguén sabe como se fai unha máquina de esperar: o

rapaz nunca o contou.

A HISTORIA DA MÁQUINA DE ESPERAR

Unha familia que non paraba de discutir ata quedar conxelada,

un baño con tanta escuma que desbordará a bañeira,

un levantador de pesos que levita,

unha piruleta que engorda,

unha enfermidade contaxiosa de nome «pips»,

ou un ser enigmático chamado Prantocox,

forman parte destas «29 Historias disparatadas»

que Ursula Wölfel nos ofrece.

Con elas continúa a serie que iniciou coas

«27 Historias para tomar a sopa»

e as «28 Historias para rir».

C O L E C C I Ó N