6 de outubro de 201327º Tempo ordinario (C)

Lucas 17, 5-10

Red evangelizadora BUENAS NOTICIASInvita a crer en Deus e en Xesús. Pásao.

José Antonio Pagola

Música:”Tú eres mi refugio;present:B.Areskurrinaga HC;euskaraz:D.Amundarain

Xesús repetíralles en diversas ocasións:

“Que pequeña é a vosa fe!”. Os discípulos non protestan.

Saben que ten razón. Levan bastante tempo a carón del.

Veno entregado totalmente ao Proxecto de Deus; só pensa en facer o ben; só vive para facer a vida de todos máis digna e

máis humana.Poderano seguir ata o final?

Segundo Lucas, nun momento determinado, os discípulos dinlle a Xesús:

““Auméntanos a fe”Auméntanos a fe”. . Senten que a súa fe é pequena e débil. Necesitan confiar máis en Deus e crer

máis en Xesús.

Non o entenden Non o entenden moi ben, pero non moi ben, pero non

lle discuten. lle discuten. Fan xustamente o Fan xustamente o máis importante: máis importante:

pedirlle axuda para pedirlle axuda para que faga medrar a que faga medrar a

súa fe.súa fe.

A crise relixiosa dos nosos A crise relixiosa dos nosos días non respecta nin días non respecta nin

sequera os practicantes. sequera os practicantes. Nós falamos de crentes e Nós falamos de crentes e

non crentes, como se non crentes, como se fosen dous grupos ben fosen dous grupos ben definidos: uns teñen fe, definidos: uns teñen fe,

outros non.outros non. En realidade, non é así.En realidade, non é así.

Case sempre, no corazón Case sempre, no corazón humano hai, á vez, un humano hai, á vez, un

crente e un non crente. crente e un non crente.

Por iso, tamén os que nos chamamos “cristiáns” temos

que preguntarnos: Somos realmente

crentes? Quen é Deus para

nós? Amámolo?

É El quen dirixe a nosa vida?

A fe pode debilitarse en nós sen que nunca nos teña asaltado unha dúbida. Se non a coidamos, pode irse diluíndo pouco a

pouco no noso interior para quedar reducida sinxelamente a un costume que non nos atrevemos a abandonar por se acaso.

Distraídos por mil cousas, xa non acertamos a comunicarnos con

Deus. Vivimos practicamente sen El.

Que podemos facer? Que podemos facer? En realidade, non se necesitan grandes cousas. En realidade, non se necesitan grandes cousas. É inútil que fagamos propósitos extraordinarios É inútil que fagamos propósitos extraordinarios

pois seguramente nonpois seguramente non os imos cumprir. os imos cumprir.

O primeiro é rezar como aquel descoñecido O primeiro é rezar como aquel descoñecido que un día se achegou a Xesús e lle dixo: que un día se achegou a Xesús e lle dixo:

““Creo, Señor, pero ven na axuda daCreo, Señor, pero ven na axuda da miña incredulidade”.miña incredulidade”.

É bo repetilas con corazón sinxelo. É bo repetilas con corazón sinxelo. Deus enténdenos. El espertará a nosa fe.Deus enténdenos. El espertará a nosa fe.

Non temos que falar con Deus como se estivese fóra de nós.

Está dentro. O mellor é pechar os ollos e quedar en

silencio para sentir e acoller a súa Presenza.

Tampouco nos temos que entreter en pensar

nel como se estivese só na

nosa cabeza. Está no íntimo do noso

ser. Temos que buscalo no

noso corazón.

O importante é insistir ata ter unha primeira experiencia, aínda que sexa

pobre, aínda que só dure uns instantes.

Se un día percibimos que non estamos sós na

vida, se captamos que somos amados por Deus sen

merecelo, todo cambiará.

Non importa que teñamos vivido Non importa que teñamos vivido esquecidos del. esquecidos del.

Crer en Deus é, antes que nada, Crer en Deus é, antes que nada, confiar no amor que nos ten.confiar no amor que nos ten.

SOMOS CRENTES?

Xesús repetíralles en diversas ocasións: “Que pequena é a vosa fe!”. Os discípulos non protestan. Saben que ten razón. Levan bastante tempo a carón del. Veno entregado totalmente ao Proxecto de Deus; só pensa en facer o ben; só vive para facer a vida de todos máis digna e máis humana. Poderán seguilo ata o final?

Segundo Lucas, nun momento determinado, os discípulos dinlle a Xesús: “Auméntanos a fe”.Senten que a súa fe é pequena e débil. Necesitan confiar máis en Deus e crer máis en Xesús. Non o entenden moi ben, pero non lle discuten. Fan xustamente o máis importante: pedirlle axuda para que faga medrar a súa fe.

A crise relixiosa dos nosos días non respecta nin sequera os practicantes. Nós falamos de crentes e non crentes, como se fosen dous grupos ben definidos: uns teñen fe, outros non. En realidade, non é así. Case sempre, no corazón humano hai, á vez, un crente e un non crente. Por iso, tamén os que nos chamamos “cristiáns” temos que preguntarnos: Somos realmente crentes? Quen é Deus para nós? Amámolo? É El quen dirixe a nosa vida?

A fe pode debilitarse en nós sen que nunca nos teña asaltado unha dúbida. Se non a coidamos, pode irse diluíndo pouco a pouco no noso interior para quedar reducida sinxelamente a un costume que non nos atrevemos a abandonar por se acaso. Distraídos por mil cousas, xa non acertamos a comunicarnos con Deus. Vivimos practicamente sen El.

Que podemos facer? En realidade, non se necesitan grandes cousas. É inútil que fagamos propósitos extraordinarios pois seguramente non os imos cumprir. O primeiro é rezar como aquel descoñecido que un día se achegou a Xesús e lle dixo: “Creo, Señor, pero ven na axuda da miña incredulidade”. É bo repetilas con corazón sinxelo. Deus entende. El espertará a nosa fe.

Non temos que falar con Deus como se estivese fóra de nós. Está dentro. O mellor é pechar os ollos e quedar en silencio para sentir e acoller a súa Presenza. Tampouco nos temos que entreter en pensar nel, como se estivese só na nosa cabeza. Está no íntimo de noso ser. Temos que buscalo no noso corazón.

O importante é insistir ata ter unha primeira experiencia, aínda que sexa pobre, aínda que só dure uns instantes. Se un día percibimos que non estamos sós na vida, se captamos que somos amados por Deus sen merecelo, todo cambiará. Non importa que teñamos vivido esquecidos del. Crer en Deus é, antes que nada, confiar no amor que nos ten.

José Antonio Pagola