1 .- 17 abono PROGRAMA .-Michail Jurowski director Nikolai Demidenko piano I HÈCTOR PARRA (1976)...

36
1 .- abono PROGRAMA 17 PROGRAMA 17 27 marzo 2015 VIERNES Programa 17 abono_T 14-15_03.indd 1 24/03/15 12:29

Transcript of 1 .- 17 abono PROGRAMA .-Michail Jurowski director Nikolai Demidenko piano I HÈCTOR PARRA (1976)...

1 .-

abonoPROG

RAMA 17

PRO

GRA

MA

17

27 marzo 2015 VIERNES

Programa 17 abono_T 14-15_03.indd 1 24/03/15 12:29

Programa 17 abono_T 14-15_03.indd 2 24/03/15 12:29

Programa 17 abono_T 14-15_03.indd 1 24/03/15 12:29

2 .-

Programa 17 abono_T 14-15_03.indd 2 24/03/15 12:29

3 .-

Michail Jurowskidirector

**************************

Nikolai Demidenkopiano

I HÈCTOR PARRA (1976)

Lumières abyssales – Chroma 1 [Primera vez por la OSG]

SERGUÉI PROKÓFIEV (1891-1953)

Concierto para piano y orquesta nº 2, op. 16AndantinoScherzo. VivaceIntermezzo. Allegro moderatoFinale. Allegro tempestoso

II FRANZ SCHUBERT (1797-1828)

Sinfonía nº 7, en si menor, «Inacabada», D 759Allegro moderatoAndante con moto

17PROGRAMAViernes27 de marzo, 201520.30 h

El solista previamente anunciado, Kirill Gerstein, ha cancelado por enfermedad su concierto de esta semana con la Orquesta Sinfónica de Galicia

Programa 17 abono_T 14-15_03.indd 3 24/03/15 12:29

4 .-PR

OGRA

MA

17O compositor barcelonés Hèctor Parra é unha das figuras máis salientables da xeración en activo. Formado no Conservatorio Superior de Barcelona e na Haute École de Musique de Xenebra, resultaría tedioso enumerar todos os premios que recibiu, como o da Fundación Ernst von Siemens (2011), ou as encargas, por parte de entidades como o Ircam-Centro Pompidou, o Klangforum Wien, ou o Ministerio de Cultura.

A súa música soa nas máis impor-tantes salas de Europa, América e Asia, en mans de orquestras como a Tokyo Philharmonic, a Brussels Phil-harmonic, a Orquestra Sinfónica de Barcelona e Nacional de Catalunya, a Ensemble Intercontemporain ou a Ensemble Recherche. É compositor residente do Festival Internacional de Música Contemporánea de Hudders-field 2013, o máis importante do Reino Unido no seu campo.

A obra de Parra, de enorme enerxía expresiva, reflicte a influencia de innu-merables elementos extramusicais, culturais e científicos, relacionados coa física, a química, ou as artes libe-rais, aínda que sempre desde unha procura estética que trata de reflectir a continxencia e mais a fraxilidade da condición humana, inserida nunha experiencia holística da realidade. Como escribe José L. Besada, «trata de guiar o oínte nunha viaxe estética

que afirma conmover e aumentar as súas capacidades cognitivas de escoita, e entender o son como unha sutil metáfora que podería expresar a totalidade da realidade circundante».

Lumières abyssales - Chroma I, composto en 2004 como Chroma e revisado en 2006, foi unha encarga da Orquestra Nacional d’île de France. Na escritura, Parra non semella ter deixado nada ao chou: cada efecto está esculpido con sumo detalle; é música de cámara para grande orquestra, na que cada instrumento está usado con pericia, moldeando os recursos para crear un caleidoscopio de timbres.

O son semella fluír no tempo coma a auga, guiado polo activo diálogo contrapuntístico que se dá entre o óboe e o primeiro violín, desembo-cando ás veces en nubes cada vez máis densas que, como escribe o propio autor, nos fan descender ata as profundidades abisais; e dando paso, outras veces, a escintileos, iridiscen-cias, que nos fan pensar nos peixes luminosos das profundidades do océano, e que son estímulos de espe-ranza. Como escribe tamén Parra, «esta incerteza [entre luz e tebras] parécenos insoportable, pero apren-demos a vivir con ela e a lle plantar cara... A loita eterna contra esta incer-teza convértese no verdadeiro motor da nosa existencia». O ambiente

Luces, cores, sombras

Programa 17 abono_T 14-15_03.indd 4 24/03/15 12:29

5 .-

El compositor barcelonés Hèctor Parra es una de las figuras más sobresa-lientes de la generación en activo. Formado en el Conservatorio Superior de Barcelona y en la Haute École de Musique de Ginebra, resultaría tedioso enumerar todos los premios que ha recibido, como el de la Fundación Ernst von Siemens (2011), o los encargos, por parte de entidades como el Ircam-Centro Pompidou, Klangforum Wien, o el Ministerio de Cultura.

Su música suena en las más impor-tantes salas de Europa, América y Asia, en manos de orquestas como la Tokyo Philharmonic, Brussels Philharmonic, Orquesta Sinfónica de Barcelona y Nacional de Cata-lunya, Ensemble Intercontemporain o Ensemble Recherche. Es compositor residente del Festival Internacional de Música Contemporánea de Hudders-field 2013, el más importante del Reino Unido en su campo.

La obra de Parra, de enorme energía expresiva, refleja la influencia de innu-merables elementos extramusicales, culturales y científicos, relacionados con la física, la química, o las artes liberales, aunque siempre desde una búsqueda estética que trata de reflejar la contingencia y fragilidad de la condición humana, inserta en una experiencia holística de la realidad. Como escribe José L. Besada, «trata de guiar al oyente en un viaje estético

que afirma conmover y aumentar sus capacidades cognitivas de escucha, y entender el sonido como una sutil metáfora que podría expresar la tota-lidad de la realidad circundante».

Lumières abyssales - Chroma I, compuesto en 2004 como Chroma y revisado en 2006, fue un encargo de la Orquesta Nacional d’île de France. En la escritura, Parra no parece haber dejado nada al azar: cada efecto está esculpido con sumo detalle; es música de cámara para gran orquesta, en la que cada instrumento está usado con pericia, moldeando los recursos para crear un caleidoscopio de timbres.

El sonido parece fluir en el tiempo como el agua, guiado por el activo diálogo contrapuntístico que se da entre el oboe y el primer violín, desem-bocando a veces en nubes cada vez más densas que, como escribe el propio autor, nos hacen descender hasta las profundidades abisales; y dando paso, otras veces, a destellos, iridiscencias, que nos hacen pensar en los peces luminosos de las profun-didades del océano, y que son estí-mulos de esperanza. Como escribe también Parra, «esta incertidumbre [entre luz y tinieblas] nos parece inso-portable, pero aprendemos a vivir con ella y a plantarle cara... La lucha eterna contra esta incertidumbre se convierte en el verdadero motor de nuestra exis-tencia». El ambiente sonoro que nos

Luces, colores, sombras

Irene Benito

Programa 17 abono_T 14-15_03.indd 5 24/03/15 12:29

6 .-PR

OGRA

MA

17sonoro que nos envolve convértese, así, nunha recreación sensorial, nun reflexo, da dualidade en que se move de xeito incesante a nosa conciencia, da confrontación que, segundo Herá-clito, está na orixe de todas as cousas.

Despois de Lumières abyssales - Chroma I, a obra de Parra evoluciona cara a unha procura aínda máis fonda na plasticidade do material sonoro, da forma, do xesto. A súa música está publicada por Universal Musica Publis-hing Classical (Durand, París) e pola Editorial Tritó (Barcelona), e gravada para selos discográficos como KAIROS, Ars Harmonica e Collegno.

O 7 de agosto de 1912, Serguéi Prokófiev estreou en Moscova o seu propio primeiro concerto para piano, inspirado na obra do seu mestre Nikolai Rimsky-Korsakov. A crítica acusou esta obra de superficial, pero iso non freou a prolífica actividade do compositor de 21 anos, aínda estu-dante do conservatorio de San Peters-burgo. Ese mesmo ano comezou a composición dun segundo concerto, radicalmente distinto do primeiro. Na súa estrea, o 5 de setembro de 1913 en Pavlovsk, tamén co compositor ao piano, a resposta da audiencia foi variada: como habería de escribir o propio autor, «a metade do público asubiou e a outra metade aplaudiu». A crítica reflectiu esta reacción, defi-nindo a obra como «futurista», unha «Babel de sons insáns». Así, tanto para a súa graduación en 1914, como para o Premio Rubinstein, Prokófiev preferiu volver ao Concerto nº 1, que xa fora publicado. Si tocou o segundo concerto en Roma, a instancias do empresario Serguéi Diaghilev.

Ao estalar a revolución bolxevique, Prokófiev estivo unha temporada en América, e volveu a Europa en 1920, pasando por Londres e establecén-dose en París. Aparentemente, un incendio que se produciu daquela na casa petersburguesa do compo-sitor destruíu, entre outras, as parti-turas do segundo concerto, polo que o compositor decidiu reconstruílo en 1923 a partir dos apuntamentos que tiña do material, recompilado desde 1905. Non obstante, dado que a obra se tocara xa dúas veces, resulta estraño que todas as copias das partes orquestrais tivesen desapa-recido, polo que cabería elucubrar aínda outras razóns para esta revisión; de feito, en 1996 achouse no Museo Glinka unha versión que se identificou como a primeira.

É, xa que logo, a segunda versión a que hoxe haberemos de escoitar. Estreada en París o 8 de maio de 1924, novamente co compositor ao piano e Serge Koussevitsky á batuta, resultou tan distinta que o mesmo Prokófiev lle escribiu a un amigo que se podería considerar coma un novo concerto. No en van, a bagaxe de Prokófiev era outra: o Concerto nº 3 xa vira a luz.

O compositor dá mostra neste segundo concerto dun gran coñe-cemento do potencial do piano, dun frutuoso intento de exploración de novas e frescas posibilidades sonoras, partindo dun maduro virtuo-sismo romántico e dunha capaci-dade lírica que se poden considerar herdeiros de Liszt. O tratamento colo-rista das tonalidades retrotráenos á obra de Scriabin, e a potencia percu-

Programa 17 abono_T 14-15_03.indd 6 24/03/15 12:29

7 .-

envuelve se convierte, así, en una recreación sensorial, un reflejo, de la dualidad en que se mueve incesan-temente nuestra conciencia, de la confrontación que, según Heráclito, está en el origen de todas las cosas.

Después de Lumières abyssales - Chroma I, la obra de Parra evoluciona hacia una búsqueda aún más profunda en la plasticidad del material sonoro, de la forma, del gesto. Su música está publicada por Universal Musica Publis-hing Classical (Durand, Paris) y por la Editorial Tritó (Barcelona), y grabada para sellos como KAIROS, Ars Harmo-nica y Collegno.

El 7 de agosto de 1912, Serguéi Prokófiev estrenó en Moscú su propio primer concierto para piano, inspi-rado en la obra de su maestro Nikolai Rimsky-Korsakov. La crítica tachó esta obra de superficial, pero ello no frenó la prolífica actividad del compo-sitor de 21 años, aún estudiante del conservatorio de San Petersburgo. Ese mismo año comenzó la compo-sición de un segundo concierto, radi-calmente distinto del primero. En su estreno, el 5 de septiembre de 1913 en Pavlovsk, también con el compo-sitor al piano, la respuesta de la audiencia fue variada: como escribiría el propio autor, «la mitad del público silbó y la otra mitad aplaudió». La crítica reflejó esta reacción, definiendo la obra como «futurista», una «Babel de sonidos insanos». Así, tanto para su graduación en 1914, como para el Premio Rubinstein, Prokófiev prefirió volver al Concierto nº 1, que ya había sido publicado. Sí tocó el segundo concierto en Roma, a instancias del empresario Serguéi Diaghilev.

Al estallar la revolución bolchevique, Prokófiev estuvo una temporada en América, volvió a Europa en 1920, pasando por Londres y establecién-dose en París. Aparentemente, un incendio que se produjo entonces en la casa petersburguesa del compo-sitor destruyó, entre otras, las parti-turas del segundo concierto, por lo que el compositor decidió reconstruirlo en 1923 a partir de los apuntes que tenía del material, recopilado desde 1905. No obstante, dado que la obra se había tocado ya dos veces, resulta extraño que todas las copias de las partes orquestales hubieran desapa-recido, por lo que cabría elucubrar aún otras razones para esta revisión; de hecho, en 1996 se encontró en el Museo Glinka una versión que se ha identificado como la primera.

Es, pues, la segunda versión la que hoy escucharemos. Estrenada en París el 8 de mayo de 1924, nueva-mente con el compositor al piano y Serge Koussevitsky a la batuta, resultó tan distinta que el mismo Prokófiev escribió a un amigo que podría consi-derarse como un nuevo concierto. No en vano, el bagaje de Prokófiev era otro: el Concierto nº 3 ya había visto la luz.

El compositor da muestra en este segundo concierto de un gran cono-cimiento del potencial del piano, de un fructuoso intento de exploración de nuevas y frescas posibilidades sonoras, partiendo de un maduro virtuosismo romántico y de una capa-cidad lírica que pueden considerarse herederos de Liszt. El tratamiento colorista de las tonalidades nos retro-trae a la obra de Scriabin, y la potencia

Programa 17 abono_T 14-15_03.indd 7 24/03/15 12:29

8 .-PR

OGRA

MA

17siva case primitiva ten ecos de Stra-vinski.

Pero a maior influencia que se deixa sentir é a de Rachmáninov, a quen nos lembra xa a ampla frase cantá-bile sobre tresillos que abre o primeiro movemento, e a textura acompañante que manterá a orquestra durante a meirande parte do concerto. Tamén de Rachmáninov, do seu Concerto nº 3, que Prokófiev escoitou en 1910, provén a idea de converter o desen-volvemento do primeiro movemento nunha longuísima cadencia a solo, das máis esixentes do repertorio, que inicia tamén a recapitulación.

Ademais, logo da cadencia, o pianista non pode descansar: no segundo movemento, curto e lixeiro, mecánico, motórico, cheo de humor, ha de tocar sen tregua, en oitavas, do primeiro ao derradeiro compás.

O terceiro movemento, ruidoso, pouco lírico, emparentado no seu ambiente coa Suite Escita (1915), está traspa-sado por un sarcasmo escuro e male-volente que se habería de acentuar co tempo na música do autor; pero o Finale devólvenos a unha atmos-fera lírica, con melodías angulosas e contrastantes que desembocan nunha segunda cadencia do solista. O concerto remata de xeito abrupto, con orquestra e piano tocando ao unísono o persistente tema inicial do movemento.

A versión orixinal do concerto estaba dedicada a Maximilian Schmidt, amigo íntimo e compañeiro de estudos de Prokófiev, cuxo suicidio en 1913 causou un grande impacto no compo-

sitor, quen lle habería de dedicar tamén a Sonata para piano nº 4 (1917).

Entre 1813 e 1818, Franz Schubert completara seis sinfonías, malia non lle resultar rendible, posto que non chegou a oír ningunha delas interpre-tada por unha orquestra profesional. A partir de 1818, e quizais baixo a influencia das sinfonías Sétima e Oitava de Beethoven, que xa se estrearan, pareceu reflexionar sobre as implicacións de compoñer este xénero. Nos tres anos seguintes, tratou de compoñer tres sinfonías, e aban-donou os tres proxectos, ademais doutros moitos fragmentos. O 20 de outubro de 1822 cerrou a composi-ción de dous movementos completos e os bosquexos dun Scherzo, que haberían de ficar así para sempre: é a Sinfonía nº 8, «Inacabada». Rega-loulle a partitura ao seu amigo Anselm Hüttenbrenner, tamén compositor, quen lle facilitara a concesión a Schu-bert da condición de membro honorí-fico da Sociedade Musical de Graz.

Por que Schubert non rematou esta sinfonía, malia vivir aínda seis anos máis? Hai quen apunta ao seu diag-nóstico de sífilis, que tivo lugar naqueles meses, como causante de desmotivación, ou a unha necesidade de ingresos que lle fixese concen-trarse en xéneros máis produtivos. A razón máis plausible é, xa que logo, que non soubese como continuar a obra: creara dous movementos, ambos os dous melódicos, ambos os dous en métrica ternaria, cunha conci-sión formal que lle era nova e un poder dramático que non tería amosado antes e que ía marcar a súa obra posterior, e dotando o son orquestral

Programa 17 abono_T 14-15_03.indd 8 24/03/15 12:29

9 .-

percusiva casi primitiva tiene ecos de Stravinski.

Pero la mayor influencia que se deja sentir es la de Rachmáninov, a quien nos recuerda ya la amplia frase cantá-bile sobre tresillos que abre el primer movimiento, y la textura acompañante que mantendrá la orquesta durante la mayor parte del concierto. También de Rachmáninov, de su Concierto nº 3, que Prokófiev escuchó en 1910, proviene la idea de convertir el desa-rrollo del primer movimiento en una larguísima cadencia a solo, de las más exigentes del repertorio, que inicia también la recapitulación.

Además, tras la cadencia, el pianista no puede descansar: en el segundo movimiento, corto y ligero, mecá-nico, motórico, plagado de humor, ha de tocar sin tregua, en octavas, del primer al último compás.

El tercer movimiento, ruidoso, poco lírico, emparentado en su ambiente con la Suite Escita (1915), está tras-pasado por un sarcasmo oscuro y malevolente que se acentuaría con el tiempo en la música del autor; pero el Finale nos devuelve a una atmós-fera lírica, con melodías angulosas y contrastantes que desembocan en una segunda cadencia del solista. El concierto termina abruptamente, con orquesta y piano tocando al unísono el persistente tema inicial del movi-miento.

La versión original del concierto estaba dedicada a Maximilian Schmidt, amigo íntimo y compañero de estudios de Prokófiev, cuyo suicidio en 1913 causó un gran impacto en el compositor,

quien le dedicaría también la Sonata para piano nº 4 (1917).

Entre 1813 y 1818, Franz Schubert había completado seis sinfonías, a pesar de no resultarle rentable, puesto que no llegó a oír ninguna de ellas interpretada por una orquesta profe-sional. A partir de 1818, y quizá bajo la influencia de las sinfonías Séptima y Octava de Beethoven, que ya se habían estrenado, pareció reflexionar sobre las implicaciones de componer este género. En los tres años siguientes, trató de componer tres sinfonías, y abandonó los tres proyectos, además de otros muchos fragmentos. El 20 de octubre de 1822 cerró la composición de dos movimientos completos y los esbozos de un Scherzo, que queda-rían así para siempre: es la Sinfonía nº 8, «Inacabada». Regaló la partitura a su amigo Anselm Hüttenbrenner, también compositor, quien había faci-litado la concesión a Schubert de la membresía honorífica de la Sociedad Musical de Graz.

¿Por qué Schubert no terminó esta sinfonía, a pesar de vivir aún seis años más? Hay quien apunta a su diagnóstico de sífilis, que tuvo lugar en aquellos meses, como causante de desmotivación, o a una necesidad de ingresos que le hiciese concen-trarse en géneros más productivos. La razón más plausible es, sin embargo, que no supiese cómo continuar la obra: había creado dos movimientos, ambos melódicos, ambos en métrica ternaria, con una concisión formal que le era nueva y un poder dramático que no habría mostrado antes y que iba a marcar su obra posterior, y dotando al sonido orquestal de un resplandor

Programa 17 abono_T 14-15_03.indd 9 24/03/15 12:29

10 .-PR

OGRA

MA

17dun resplandor dourado que non se escoitara ata daquela; dous move-mentos dunha natureza íntima, esta quizais relacionada coa enfermidade, que se abría a un mundo nunca antes relacionado co xénero sinfónico. Mais os bosquexos do Scherzo non están á altura dos movementos anteriores, e compoñer un Finale que equilibrase o enorme peso destes puido ser para o compositor un problema sen solu-ción que non se atreveu a tratar. Si o fixo catro anos despois, ao compoñer a Sinfonía nº 9, «A Grande»; pero o carácter extravertido desta nada ten que ver coa «Inacabada». Á parte de regalar a partitura, Schubert non fixo gran mención dela na súa correspon-dencia, obviouna coma se non corres-pondese ao seu catálogo.

O primeiro movemento ábrese cunha sombra en violoncellos e contra-baixos, que lle dá paso a unha melodía melancólica, inesquecible, ela tamén incompleta, tocada por óboe e clarinete sobre nerviosas ondas nas cordas; os trombóns, cando aparecen, son un símbolo espectral. Hai poucos momentos de dozura neste movemento ao mesmo tempo lírico e dramático: varias veces semella que nos achegamos á luz na

tonalidade de sol maior, mais sempre volve o fantasma, a escuridade. O segundo movemento, moi emparen-tado co primeiro nas texturas, comeza máis calmo, pero pérdenos enseguida nun labirinto cromático, no que Schu-bert se atreve con modulacións que despistan o noso oído: todo nesta música son ilusións. Na longa coda o compositor apunta novas ideas que quizais pretendese empregar no Finale.

Anselm Hüttenbrenner gardou con gran celo a partitura, ata que en 1865 permitiu que Johann von Herbeck a levase a Viena, onde se estreou o 17 de decembro dese mesmo ano. Malia a natureza conclu-siva do final do segundo movemento, moitos foron os intentos de comple-tala: dende August Ludwig (1865-1946) ata Brian Newbould (n. 1936), pasando polos participantes do concurso convocado por Columbia Records en 1928 co gallo do cente-nario da morte do compositor, e moitos outros, estudosos e compo-sitores trataron, durante século e medio, de arredondar o redondo, de completar un todo. E é que á «Inaca-bada» non lle falta nada para acadar a compleción.

Programa 17 abono_T 14-15_03.indd 10 24/03/15 12:29

11 .-

dorado que no se había escuchado hasta entonces; dos movimientos de una naturaleza íntima, ésta quizá rela-cionada con la enfermedad, que se abría a un mundo nunca antes rela-cionado con el género sinfónico. Pero los esbozos del Scherzo no están a la altura de los movimientos anteriores, y componer un Finale que equilibrase el enorme peso de éstos pudo ser para el compositor un problema sin solución que no se atrevió a abordar. Sí lo hizo cuatro años después, al componer la Sinfonía nº 9, «La Grande»; pero el carácter extrovertido de ésta nada tiene que ver con la «Inacabada». Aparte de regalar la partitura, Schu-bert no hizo gran mención de ella en su correspondencia, la obvió como si no correspondiese a su catálogo.

El primer movimiento se abre con una sombra en violoncellos y contrabajos, que da paso a una melodía melancó-lica, inolvidable, ella también incom-pleta, tocada por oboe y clarinete sobre nerviosas ondas en las cuerdas; los trombones, cuando aparecen, son un símbolo espectral. Hay pocos momentos de dulzura en este movi-miento a la vez lírico y dramático: varias veces parece que nos acercamos a la luz en la tonalidad de sol mayor,

pero siempre vuelve el fantasma, la oscuridad. El segundo movimiento, muy emparentado con el primero en las texturas, comienza más calmado, pero nos pierde enseguida en un laberinto cromático, en el que Schu-bert se atreve con modulaciones que despistan a nuestro oído: todo en esta música son ilusiones. En la larga coda el compositor apunta nuevas ideas que quizá pretendiese emplear en el Finale.

Anselm Hüttenbrenner guardó con gran celo la partitura, hasta que en 1865 permitió que Johann von Herbeck la llevase a Viena, donde se estrenó el 17 de diciembre de ese mismo año. A pesar de la natura-leza conclusiva del final del segundo movimiento, muchos han sido los intentos de completarla: desde August Ludwig (1865-1946) hasta Brian Newbould (n. 1936), pasando por los participantes del concurso convocado por Columbia Records en 1928 con motivo del centenario de la muerte del compositor, y muchos otros, estudiosos y compositores han tratado, durante siglo y medio, de redondear lo redondo, de completar un todo. Y es que a la «Inacabada» no le falta nada para alcanzar la compleción.

Programa 17 abono_T 14-15_03.indd 11 24/03/15 12:29

Programa 17 abono_T 14-15_03.indd 12 24/03/15 12:29

BIOG

RAFÍAS

BIO

GRA

FÍAS

Michail Jurowski

Nikolai Demidenko

Programa 17 abono_T 14-15_03.indd 13 24/03/15 12:29

14 .-PR

OGRA

MA

17

Fillo do compositor Wladimir Jurowski e neto do director David Block, Michail Jurowski formouse no Conservatorio de Moscova, onde estudou dirección con Leo Ginsburg e ciencias musicais con Alexei Kandinsky. Durante os seus estudos foi o asistente de Gennadi Rozhdestvensky na Orquestra Sinfónica da Radio Televisión de Moscova.

Desde 1978 Michail Jurowski participa como director convidado na Komische Oper de Berlín. En 1989 abandonou Rusia coa súa familia logo do seu nomea-mento como director permanente na Dresden Semperoper.

Ademais, foi director xeral de música e director titular da Orquestra Filharmónica do Noroeste de Alemaña, director principal da Ópera de Leipzig e da Orquestra Sinfónica da Radio de Colonia e principal director convidado da TonKünstler Orquestra da Baixa Austria.

Como director convidado Michail Jorwski dirixiu a Orquestra Sinfónica da Radio de Berlín, a Gewandhaus de Leipzig, a Filharmónica de Dresde, a Staaskapelle Dresde, a Filharmónica de Oslo, a Filharmónica de Bergen, a Orquestra Sinfó-nica do Porto Casa da Música, a Sinfónica de São Paulo e a Sinfónica Stavanger entre outras. Traballou en salas de ópera como La Scala, a Ópera de París, o Bolshoi e a Ópera de Zürich.

Na temporada 14/15 Michail volverá ao Bolshoi a dirixir O anxo de lume ademais da obra A dama de picas e tamén ha de dirixir a Orquestra State Academic Symphony no concerto homenaxe a Viktor Sedov. Outros compromisos de ballet e ópera hano de levar ao Gran Teatro de Xenebra para dirixir Eugene Oneguin e Romeu e Xulieta na Ópera en Zürich. Tamén nesta temporada dirixe a Orquestra Filharmónica de San Petersburgo, a Orquestra Filharmónica Janácek, a Orquestra Sinfónica de Porto, o concerto de aninovo da Ópera de Flandres, a Orquestra Sinfónica do Tirol en Innsbruck, a Orquestra Real Danesa e a Orquestra Sinfónica de Galicia.

MIchAIl JuROwSkI Director

Programa 17 abono_T 14-15_03.indd 14 24/03/15 12:29

15 .-

Hijo del compositor Wladimir Jurowski y nieto del director David Block, Michail Jurowski se formó en el Conservatorio de Moscú, donde estudió dirección con Leo Ginsburg y ciencias musicales con Alexei Kandinsky. Durante sus estudios fue el asistente de Gennadi Rozhdestvensky en la Orquesta Sinfónica de la Radio Televisión de Moscú.

Desde 1978 Michail Jurowski participa como director invitado en la Komische Oper de Berlín. En 1989 abandonó Rusia con su familia tras su nombramiento como director permanente en la Dresden Semperoper.

Además, fue director general de música y director titular de la Orquesta Filarmó-nica del Noroeste de Alemania, director principal de la Ópera de Leipzig y de la Orquesta Sinfónica de la Radio de Colonia y principal director invitado de la TonKünstler Orquestra de la Baja Austria.

Como director invitado Michail Jorwski ha dirigido la Orquesta Sinfónica de la Radio de Berlín, la Gewandhaus de Leipzig, la Filarmónica de Dresde, Staaska-pelle Dresde, Filarmónica de Oslo, Filarmónica de Bergen, Orquesta Sinfónica do Porto Casa da Música, Sinfónica de São Paulo y la Sinfónica Stavanger entre otras. Ha trabajado en salas de ópera como La Scala, Ópera de París, el Bolshoi y la Ópera de Zúrich.

En la temporada 14/15 Michail volverá al Bolshoi a dirigir El ángel de fuego además de La dama de picas y también dirigirá la Orquesta State Academic Symphony en el concierto homenaje a Viktor Sedov. Otros compromisos de ballet y ópera le llevarán al Gran Teatro de Ginebra para dirigir Eugene Oneguin y Romeo y Julieta en la Ópera en Zúrich. También en esta temporada dirige a la Orquesta Filarmónica de San Petesburgo, Orquesta Filarmónica Janácek, Orquesta Sinfónica de Porto, el concierto de año nuevo de la Ópera de Flandes, Orquesta Sinfónica del Tirol en Innsbruck, Orquesta Real Danesa y la Orquesta Sinfónica de Galicia.

Programa 17 abono_T 14-15_03.indd 15 24/03/15 12:29

16 .-PR

OGRA

MA

17

Nikolai Demidenko gañouse o recoñecemento mundial polo seu virtuosismo, paixón e musicalidade.

De entre os frecuentes recitais que ofrece en Londres, destacan as súas parti-cipacións nos ciclos Great Performers no Barbican Centre, Southbank Centre e, recentemente, no ciclo Pianoforte de Londres no Wigmore Hall, cun recital de Schubert, obtendo gran éxito de crítica.

Demidenko é famoso polas súas interpretacións do repertorio ruso, que lle levaron a tocar coas máis importantes orquestras e directores do mundo. Mantén unha estreita relación coa Filarmónica de San Petersburgo e Yuri Temirkanov, con quen actúa con regularidade. Entre os seus recentes e próximos compro-misos con orquestras, inclúense colaboracións coa Sinfónica de Adelaide, a Orquestra Simfònica de Barcelona i Nacional de Catalunya, a NCPA Orquestra de Beijng, Sinfónica de Melbourne, Orquestra Nacional de Francia, Orquestra Age of Enlightenment, a Philharmonia, Sinfónica de Queensland, Sinfónica de Singapura, Orquestra Nacional de España, Sinfónica de St. Gallen, Filarmónica Poznan, Sinfónica Yomiuri Nippon, as orquestras do Ulster e Achei e a London Mozart Players.

No seu amplo repertorio para recital inclúense obras de Bach, Chopin, Clementi, Liszt, Mendelssohn, Mozart, Músorgski, Rachmáninov, Schubert e Scarlatti. Entre os festivais nos que tocou destacan os de Aldeburgh, Pekín, Dubrovnik, Eilat, Glasgow, Nova York, Oslo, Singapura e Varsovia.

Para o selo discográfico Hyperion, Nikolai Demidenko gravou discos con obras de Bach-Busoni, Chopin, Clementi, Liszt, Medtner, Músorgski, Prokófiev, Schu-bert, Rachmáninov e Schumann. Ademais, gravou os concertos para piano e orquestra de Chopin, Medtner (galardoado cun Premio Gramophone), Scriabin, Chaikovski e Weber, así como a gravación da integral de concertos de Prokó-fiev coa Orquestra Sinfónica de Londres. Para o selo AGPL de Múnic gravou a Sonata Hammerklavier de Beethoven, unha colección de Sonatas de Scarlatti e un cedé de Chopin que recibiu o premio da crítica alemá Preis der Deutschen

NIkOlAI DEMIDENkO Piano

Programa 17 abono_T 14-15_03.indd 16 24/03/15 12:29

17 .-

Nikolai Demidenko se ha ganado el reconocimiento mundial por su virtuo-sismo, pasión y musicalidad.

De entre los frecuentes recitales que ofrece en Londres, destacan sus parti-cipaciones en los ciclos Great Performers en el Barbican Centre, Southbank Centre y, recientemente, en el ciclo Pianoforte de Londres en el Wigmore Hall, con un recital de Schubert, obteniendo gran éxito de crítica.

Demidenko es famoso por sus interpretaciones del repertorio ruso, que le han llevado a tocar con las más importantes orquestas y directores del mundo. Mantiene una estrecha relación con la Filarmónica de San Petersburgo y Yuri Temirkanov, con quienes actúa con regularidad. Entre sus recientes y próximos compromisos con orquestas, se incluyen colaboraciones con la Sinfónica de Adelaide, la Orquestra Simfònica de Barcelona i Nacional de Catalunya, la NCPA Orquesta de Beijng, Sinfónica de Melbourne, Orquesta Nacional de Francia, Orquesta Age of Enlightenment, la Philharmonia, Sinfónica de Queens-land, Sinfónica de Singapur, Orquesta Nacional de España, Sinfónica de St. Gallen, Filarmónica Poznan, Sinfónica Yomiuri Nippon, las orquestas del Ulster y Hallé y la London Mozart Players.

En su amplio repertorio para recital se incluyen obras de Bach, Chopin, Clementi, Liszt, Mendelssohn, Mozart, Músorgski, Rachmáninov, Schubert y Scarlatti. Entre los festivales en los que ha tocado destacan los de Aldeburgh, Beijing, Dubrovnik, Eilat, Glasgow, Nueva York, Oslo, Singapur y Varsovia.

Para el sello discográfico Hyperion, Nikolai Demidenko ha grabado discos con obras de Bach-Busoni, Chopin, Clementi, Liszt, Medtner, Músorgski, Prokófiev, Schubert, Rachmáninov y Schumann. Además, ha grabado los conciertos para piano y orquesta de Chopin, Medtner (galardonado con un Premio Gramo-phone), Scriabin, Chaikovski y Weber, así como la grabación de la integral de conciertos de Prokófiev con la Orquesta Sinfónica de Londres. Para el sello AGPL de Múnich ha grabado la Sonata Hammerklavier de Beethoven, una colección de Sonatas de Scarlatti y un cedé de Chopin que recibió el premio

Programa 17 abono_T 14-15_03.indd 17 24/03/15 12:29

18 .-PR

OGRA

MA

17Schallplattenkritik. Gravou en 2008 os 24 Preludios de Chopin e a súa Sonata nº  3 en re menor para Onyx Classics, a cal recibiu o MIDEM 2010 Special Chopin Award.

En 2014 recibiu un doutoramento honorífico por parte da Universidade de Surrey en recoñecemento á súa achega ao campo da Música e a Universidade.

Programa 17 abono_T 14-15_03.indd 18 24/03/15 12:29

19 .-

de la crítica alemana Preis der Deutschen Schallplattenkritik. Grabó en 2008 los 24 Preludios de Chopin y su Sonata nº 3 en si menor para Onyx Classics, la cual recibió el MIDEM 2010 Special Chopin Award.

En 2014 recibió un doctorado honorífico por parte de la Universidad de Surrey en reconocimiento a su aportación al campo de la Música y la Universidad.

Programa 17 abono_T 14-15_03.indd 19 24/03/15 12:29

20 .- ,ORQuESTA

SINFONIcADE lA

de Galicia

Integrantes

Violines iMassimo Spadano***** Ludwig Dürichen****Vladimir Prjevalski****Ruslan AsanovIana AntonyanCaroline BournaudGabriel BussiCarolina Mª Cygan WitoslawskaDominica Malec Dorothea NicholasBenjamin SmithMihai Andrei Tanasescu KadarStefan UtanuFlorian VlashiRoman Wojtowicz

Violines iiFumika Yamamura***Adrián Linares Reyes***Daniel Chirilov*Gertraud BrilmayerLylia ChirilovMarcelo González KriguerDeborah HamburgerEnrique Iglesias PrecedoHelle KarlssonGregory KlassStefan Marinescu

ViolAsEugenia Petrova***Francisco Miguens Regozo***Andrei Kevorkov*Raymond Arteaga MoralesAlison DalglishDespina IonescuJeffrey Johnson

Jozef KramarLuigi MazzucatoKaren PoghosyanWladimir Rosinskij

ViolonCHelosDavid Etheve***Rouslana Prokopenko***Gabriel Tanasescu*Berthold HamburgerScott HardyVladimir LitvihkFlorence RonfortRamón Solsona Massana

ConTRABAJosDiego Zecharies***Todd Williamson***Jose F. Rodrigues Alexandre*Mario J. Alexandre RodriguesDouglas GwynnSerguei Rechetilov

FlAUTAsClaudia Walker***Mª José Ortuño Benito**Juan Ibáñez Briz*

oBoesCasey Hill***David Villa Escribano**Scott MacLeod*

ClARineTesJuan Antonio Ferrer Cerveró***Iván Marín García**Pere Anguera Camós*

Programa 17 abono_T 14-15_03.indd 20 24/03/15 12:29

21 .-

Dima SlobodenioukDirector titular

Víctor Pablo PérezDirector honorario

****************

***** Concertino | **** Ayuda de concertino | *** Principal | ** Principal asistente | * Coprincipal

FAGoTesSteve Harriswangler***Mary Ellen Harriswangler**Manuel Alejandro Salgueiro García*

TRoMPAsDavid Bushnell***José Luis Sogorb Jover***Nicolás Gómez Naval**Manuel Moya Canós*Amy Schimmelman*

TRoMPeTAsJohn Aigi Hurn***Michael Halpern*Thomas Purdie**

TRoMBonesJon Etterbeek***Eyvind Sommerfelt*Petur Eiriksson***

TUBAJesper Boile Nielsen***

PeRCUsiÓnJosé A. Trigueros Segarra***José Belmonte Monar**Alejandro Sanz Redondo*

ARPACeline Landelle***

MúSIcOS InVItADOS teMPOrADA 14-15

ViolÍnBeatriz Jara López

ConTRABAJoLamberto Nigro

PeRCUsiÓnMiguel Angel Martínez Martínez

MúSIcOS InVItADOS PArA eSte PrOGrAMA

ViolÍn iGian Maria Lodigiani

ViolÍn iiNazaret Canosa Insua

ViolAsPaula Santos VarelaSergio Sieiro Rey

ViolonCHeloAlejandra Díaz Pérez

TRoMBÓnRicardo Andre Gomes Pereira*

Programa 17 abono_T 14-15_03.indd 21 24/03/15 12:29

22 .-

carlos negreira SoutoPresidente

Andrés Lacasa nikiforovGerente

****************

cONSORcIOPARA lA PROMOcIÓNDE lA MÚSIcA

EQuIPO TÉcNIcOY ADMINISTRATIVO

Programa 17 abono_T 14-15_03.indd 22 24/03/15 12:29

23 .-

Secretario-interventorJuan José de Ozámiz Lestón

Jefa de gestión económicaMaría Salgado Porto

Coordinadora generalÁngeles Cucarella López

Jefe de producciónJosé Manuel Queijo

Jefe de prensa y comunicaciónJavier Vizoso

ContableAlberto García Buño

Archivo musicalZita Tanasescu

Programas didácticosIván Portela López

AdministraciónJosé Antonio Anido RodríguezMargarita Fernández NóvoaAngelina Déniz GarcíaNoelia Reboredo Secades

Gerencia y coordinaciónInmaculada Sánchez Canosa

Secretaría de producciónNerea Varela

Prensa y comunicaciónLucía Sández Sanmartín

RegidoresJosé Manuel Ageitos CalvoDaniel Rey CampañaAuxiliar de regidorJosé Rúa Lobo

Auxiliar de archivoDiana Romero Vila

Programa 17 abono_T 14-15_03.indd 23 24/03/15 12:29

24 .-PR

OGRA

MA

17

Programa 17 abono_T 14-15_03.indd 24 24/03/15 12:29

25 .-

PRÓXIMOS cONcIERTOS

ABONO

S

ENTR

ADAS

Programa 17 abono_T 14-15_03.indd 25 24/03/15 12:29

26 .-

Programa 17 abono_T 14-15_03.indd 26 24/03/15 12:29

27 .-OR

QuES

TA JO

VEN

2

Orquesta Joven de la Sinfónica de Galicia

*************************

Andrés Salado director

*************************

Carolina Rodríguez Canosa oboe

BERNARDO FREIRE LÓPEZ

Obertura para “Fuenteovejuna”

BOHUSLAV MARTINU

Concierto para oboe y orquesta

GEORGE GERSHWIN

Un americano en París

ALBERTO GINASTERA

Estancias

Domingo5 de abril, 201520 h / Auditorio de Galicia Santiago de Compostela

Lunes 6 de abril, 201520.30 h / Teatro Jofre Ferrol

Martes7 de abril, 201520 h / Teatro Rosalía Castro A Coruña

Programa 17 abono_T 14-15_03.indd 27 24/03/15 12:29

28 .-VI

GO

5 Jueves9 de abril, 201520.30 h / Teatro Afundación

Orquesta Sinfónica de Galicia

*************************

Antonio Méndez director

*************************

Claudia Walker flauta

JUAN JOSÉ COLOMER

Convergencias

CARL NIELSEN

Concierto para flauta

JEAN SIBELIUS

Sinfonía nº 5

PROG

RAMA

18 Viernes10 de abril, 201520 .30 h

Programa 17 abono_T 14-15_03.indd 28 24/03/15 12:29

29 .-PR

OGRA

MA

19

Orquesta Sinfónica de Galicia

*************************

Dima Slobodeniouk director

*************************

Natalia Gutman violonchelo

FEDERICO MOSQUERA

Rituales y sortilegios (Estreno en España)

PIOTR ILYICH CHAIKOVSKI

Variaciones sobre un tema Rococó, op. 33

CAMILLE SAINT-SAËNS

Concierto para violonchelo y orquesta n. 1, op. 33

SERGUÉI PROKÓFIEV

Sinfonía n. 2, op. 40

Viernes 17 de abril, 201520.30 h

Sabado18 de abril, 201520 h

Programa 17 abono_T 14-15_03.indd 29 24/03/15 12:29

30 .-TE

MPOR

ADA

lÍRI

cA

3 Martes21 de abril, 201520 h / Teatro Rosalia

Reparto

Topi Lehtipuu

Carlos Mena

Robert Invernizzi

Romina Basso

*************************

La Cetra Barockorchester

*************************

Andrea Marcon director

ANTONIO VIVALDI

La fida ninfa (Versión de concierto)

[Estreno en Galicia]

Entradas ya a la venta a través del servicio de venta de entradas de //ABANCAentradas.abanca.com

Programa 17 abono_T 14-15_03.indd 30 24/03/15 12:29

31 .-FE

RROl

4

Orquesta Sinfónica de Galicia

*************************

Dima Slobodeniouk director

*************************

Alexander Toradze piano

SERGUÉI PROKÓFIEV

El amor de las tres naranjas (suite), op. 33 bis

Concierto para piano y orquesta n. 1, op. 100

IGOR STRAVINSKI

Concierto para piano e instrumentos de viento

El pájaro de fuego (suite 1919)

Jueves 30 de abril, 201520.30 h / Teatro Jofre

PROG

RAMA

20 Viernes 1 de mayo, 201520.30 h

Programa 17 abono_T 14-15_03.indd 31 24/03/15 12:29

FotograFíaFotografías de la OSG: © Xurxo Lobato

traDUCCIÓNRoxelio Xabier García RomeroPilar Ponte Patiño

IMPrIMENorprint, S.A.

EDItaConsorcio para la Promoción de la MúsicaGabinete de Prensa y ComunicaciónA Coruña - Galicia - España, 2015

Programa 17 abono_T 14-15_03.indd 32 24/03/15 12:29

Programa 17 abono_T 14-15_03.indd 33 24/03/15 12:29

app ios5 y Andoiddiponible en App Store y en Google Play twitter.com/osggalicia

facebook.com/sinfonicadegalicia instagram.com/osggalicia#

youtube.com/user/SinfonicadeGalicia itun.es/i66S2wm

OSG reden la

Consorcio para la Promoción de la Música

Glorieta de América, 3 | 15004 A Coruña | T. 981 252 021 | F. 981 277 499

sinfonicadegalicia.com | sonfuturo.com

Programa 17 abono_T 14-15_03.indd 34 24/03/15 12:29