Oriana Méndez (Vigo, 1984)

Aquí concluímos: citáronnos no patio do edificio vello nesta cidade de poucos edificios vellos co cheiro a humidade do que está pechado porque ninguén gañaría nada se o abrise. A disposición foi estratéxica para non perder perspectiva de ningún de nós iso era importante para observar as deformacións.

O proceso parecía lento, non podería dicir que o sentise, pero víao ... E a liturxia aumentaba as visións.

Nin ela nin eu podiamos imaxinar que xa rematara todo cando entrou aquela nena tan verde ...