CEIP A.D.R. Castelao EDLG, Equipo de Biblioteca e Equipo de Act. Extraescolares

Batallas?... de flores.

Fusís?... de papel.

Canóns?... de mentira.

Pantasmas?... sen pés.

Sustos?... de merengue.

Beliscos?... de mel.

Cadeas?... de nubes.

Monstros?...

A correr

A correr… !

Ana Mª Fernández

Amiguiños todos,

amiguiños xa,

os nenos de aquí,

e os nenos de alá.

Os nenos do mundo

todos a cantar

a unha mesma voz

collidos da man.

Cantarola nosa

de amor e de paz.

Leda cantarola,

ledo rebuldar.

Todos os nenos do mundo teñen dereito

a ter catro avós e catro avoas coma catro soles,

para escoitar mil contos

a carón do lume.

Todos os nenos do mundo teñen dereito

a xogar ás catro esquinas

e a ter centos de amigos,

e a perderse, ás apilladas, entre as casas dos veciños.

Todos os nenos do mundo teñen dereito

a ter catro soños

e catro castelos construídos

na area das súas praias,

mentres contan as ondas que non teñen número.

Todos os nenos do mundo teñen dereito

a ser

un millón de veces felices.

Rolda de sorrrisos

dende mar a mar,

corazóns abertos

ollos de amigar.

Amiguiños todos,

amiguiños xa,

os nenos de aquí

e os nenos de alá.

CANTAROLA DOS NENOS

Xosé Neira Vilas

Ana Mª Fernández

Non lle digas nada á lúa,

que non te quere escoitar.

Está a falar coa choiva,

a brétema e máis co mar.

Na conversa deles tres

estase a falar de paz.

E tódolos tres arelan

botarlle á Terra unha man.

Cativos que pasan fame.

Cidades contaminadas.

O lixo flota nos ríos.

As fragas xa non son fragas.

Non lle digas nada á lúa.

Teñen pechado o salón.

Non queren que chegue o día

sen atopar solución.

Antonio García Teijeiro

Que veña o vento fungón,

que lle quero preguntar

a cor dos ollos das nubes,

a cor dos ollos do mar.

Eu coido que son azuis

verdes, grises, de cristal,

mais calquera cor que teñan

será sempre a cor da paz.

Antonio García Teijeiro.

Choven balas

Seres berran

Arden vilas

Queiman leiras

Caen nenos

Chora a terra

Xeme o pobo

Pingas negras

Cicatrices

Dor vermella

Destrución

Chuvia cega

Berros tristes

Dor marela

Choven balas

e miseria

Noite fría

Tristes guerras

Nace o medo

Chora a terra.

Antonio G. Teijeiro

No máis alto das nubes

ter unha casa,

voar coma unha pomba

e ver que pasa.

Converterme nos campos

en bolboreta

con dúas ás fermosas

e moi coquetas.

Pero se o penso ben,

mellor sería

que esa variña dese

sol e alegría

para espantar dos rostros

dores, tristezas,

poñer paz entre os pobos,

quitar pobrezas.

Gustaríame ser

a fada dalgún conto

para poder vivir

o que eu queira, de pronto.

Ter esa vara máxica

que cumpra exactamente

cada capricho novo

que acuda á miña mente;

e no patio da noite

saltar estrelas

e, pasiño a pasiño,

falar con elas.

Comprar enormes lentes

alucinantes,

para ler cada libro

que hai nos estantes.

Ana Mª Fernández