EL HOLOCAUSTO27 de Enero “Día Internacional en recuerdo de las víctimas del

Holocausto”

PORRAJMOS: O OUTRO HOLOCAUSTO

O xenocidio nazi do pobo xitano

Do millón de xitanos que vivían en Europa antes da II Guerra Mundial, entre 220.000 e

500.000 ( sumando os mestizos) foron asasinados durante o Holocausto.

HISTORIA DA PERSECUCIÓN En 1899, en Alemaña, a policía de Baviera creou unha sección especial de cuestións xitanas, que chegou a ter a súa sede central en Munich.

En 1929, prohibiuse aos xitanos circular libremente polo país e creouse o primeiro campo de concentración, onde foron destinados por asociais, por ter sangue perigoso e por ser netamente inferiores. Había que impedir todo tipo de contacto (coa praga xitana); tomar por home ou muller a alguen de sangue xitanoimpricaba o descrédito de toda a sociedade e, por suposto, a perda do traballo e da xerarquía social.

HISTORIA DA PERSECUCIÓNO punto máis alto chega co ascenso do nazismo e, rapidamente, multiplica non sóas leis discriminatorias, senon tamén os campos de concentración, os experimentos médicos cos nenos e embarazadas, a esterilización das mulleres e os asasinatos masivos nas cámaras de gas.

En 1944, os medios de formación de opinión resumían: “… os mestizos xitanos nonpoden facer perigar ao pobo alemán tanto como os xudeos, sofren de debilidade, son seres primitivos incapaces de madurar”.

O traxico destino dos xitanos europeos comezou a cumprirse en 1942, cando o xefe de todas as forzas policiais nazi, Heinrich Himmler, decidiu sobre a súa deportación ao campo de exterminio de Auschwitz. No chamado "campo xitano" atopabanse xitanos de Bohemia e Moravia, xunto cos procedentes de Polonia, Alemaña, Austria, Holanda Bélxica, e outros países.

HISTORIA DA PERSECUCIÓN

O antigo preso do campo, Antonín Hlavácek, veía os transportes que chegaban a Auschwitz desde a ventá do seu barracón. “Os transportes chegaban sempre pola noite. Os nazis salían a unha rampa cerca das vías. Sacaban á xente dos vagóns á forza. Escoitabanse berros, choros e ladridos dos cans. A maioría da xente era levada directamente á cámara de gas”.

Car ao final da II Guerra Mundial, os nazis deportaron á maioría dos presos aos campos situados no interior de Alemaña. En Auschwitz quedaron os vellos, as mulleres e os nenos e na noite do 2 ao 3 de agosto miles de persoas foron gaseadas entre elas case 3000 de etnia xitana.

HISTORIA DA PERSECUCIÓN

LUGARES PARA LEMBRAR:

Campo de Jasenovac

Exterminio de Ustice e Gradina

Campo III C

Auschwitz - Birkenau

O HOLOCAUSTO SILENCIADO

AS VITIMAS HOMOSEXUAIS DOS NAZIS

O HOLOCAUSTO SILENCIADO

A tolerancia dos homosexuais da República de Weimar foi visto por moitos como un síntoma da decadencia de Alemaña.

Os nazis presentáronse como “cruzados”morais para erradicar ese “vicio” e axudar a gañar a “batalla racial”.

A persecución variaba desde a disolución das organizacións homosexuais ao seu internamento en campos de concentración.

AS “RAZÓNS” DOS NAZIS

Os nazis creían que os homosexuais eran homes débiles e afeminados que non podían loitar pola nación alemana. Non producirían fillos e polo tanto non contribuirían a aumentar a taxa de natalidade alemana.

Os nazis sostiñan que as razas inferiores producían máis fillos que os “arios”, de modo que calquer cousa que disminuira o potencial reprodutivo alemán era considerado un perigo para a raza.

ETAPAS DUNHA PERSECUCIÓN

O xefe das SS Heinrich Himmler dirixiu a persecución dos homosexuais no Terceiro Reich.

O 6 de maio de 1933, estudantes dirixidos por las SA (Sturmabteilung) entraron no Instituto para a Ciencia Sexual en Berlín e confiscaron a súa excepcional biblioteca.

Catro días despois, a maioría desta colección de máis de 12.000 libros e 35.000 imaxes irremplazables quemouse con miles doutras obras de literatura “dexenerada” no centro de Berlín.

ETAPAS DUNHA PERSECUCIÓNA destrución do Instituto foi o primeir paso cara á erradicación dunha cultura abertamente gay ou lesbiana.

A policía pechou bares e clubes como o “Eldorado” e prohibiu publicacións como “Die Freundschaft” ( Amizade).

Levaron aos homosexuais á clandestinidade destrozando as súas redes de apoio.

En 1934, a “Gestapo” ordenou ás policías locais crear “listas rosadas” que eran usadas polos nazis para cazar homosexuais.

O 28 de xuño de 1935, o Ministerio de Xustiza modificou o Parrafo 175 do código penal. As revisións permitiron unha base legal para estender a persecución dos homosexuais. Os oficiais do ministerio ampliaron a categoría das “actividades indecentes criminais entre homes” ao incluir calquer acto que podería ser interpretado como homosexual. Os tribunais decidiron que bastaba coa intención ou o pensamento.

ETAPAS DUNHA PERSECUCIÓN

ETAPAS DUNHA PERSECUCIÓN

O 26 de octubre de 1936, Himmler formou dentro da Policía de Seguridade, a Oficina Central do Reich para Combatir o Aborto e a Homosexualidade. Josef Meisinger, executado en 1947 pola súa brutalidade na Polonia ocupada, dirixiu esta nova oficina. A policía tiña o poder de ter en arresto preventivo aos considerados perigosos á fibra moral de Alemaña e, unha vez liberados, arrestados de novo e enviados a campos de concentración.

De 1937 a 1939, a policía facía redadas nos seus lugares de reunión, confiscaban libretas de direccióna, e creaban redes de informantes e axentes clandestinos para identificar e arrestar a persoas sospeitosas de ser homosexuais.

O 4 de abril de 1938, a “Gestapo” anunciou unha directiva indicando que os homes condenados por homosexualidade poderían ser encarcerados en campos de concentración.

Entre 1933 y 1945 a policía arrestou a uns 100.000 homes como homosexuais. A maioría dos 50.000 condenados polos tribunais pasaron tempo en prisións regulares, e entre 5.000 e 15.000 foron internados en campos de concentración.

ETAPAS DUNHA PERSECUCIÓN

OS HOMOSEXUAIS NOS CAMPOS

Os nazis creían que a homosexualidade era unha enfermidade que podería ser curada e deseñaron políticas para “curar” aos homosexuais da súa “enfermidade” a través da humillación e o traballo duro. Os guardias burlabanse dos prisioneiros homosexuais e lles pegaban ao chegar ao campo, moitas veces separandoos doutros prisioneiros.

Tamén se utilizou a castración como método curativo.

“Non existen estatísticas coñecidas sobre o número de homosexuais que

morreron nos campos”